Na 15 uur Chivalry 2 te hebben gespeeld, slaagde ik erin om moorden te plegen door brandende kippen, aambeelden, speren, hoofden van andere spelers, keien, stokken, ballista-bouten, schilden, gebroken stukken ladders en hooivorken te gooien.
Ik heb vijanden van kliffen 300 stijl gegooid; laadde zichzelf in een katapult en vertrok over de frontlinie om de boogschutters te vernietigen; won een duel na het verliezen van een hand aan dezelfde vijand; en verstopte zich in het bijgebouw om zich te verbergen voor de oprukkende horde. Als je erover kunt dromen, dan kan dat zeker in de middeleeuwse strijdzandbak van Chivalry 2, die overigens hier te koop is.
Maar onder alle absurditeit van Monty Python schuilt een verrassend complexe first-person slasher. Melee-spelers hebben drie hoofdtypen aanvallen - horizontale schuine strepen, overhead-aanvallen en lunges - waartussen kan worden geschakeld en je kunt de linkermuisknop ingedrukt houden om een van hen in een zware aanval te veranderen, wat handig is om de timing van de tegenstander te breken en extra schade aanrichten.
Je kunt combo's uitvoeren door een van deze drie soorten aanvallen aan elkaar te koppelen, maar je kunt combo's ook breken door op de "R"-toets te drukken voor een snelle aanval. Schoppen met 'F' is geweldig om door het blok van een tegenstander te breken of ze terug te duwen, soms in spike-traps of putten. Met de 'Q'-toets kun je een speciale aanval ontketenen die bijna dodelijk is en de blokkerende tegenstander verlamt, en als je zeker bent, kun je je wapen met 'G' gooien.
Indrukwekkend, niet? Maar dat is niet alles! Zodra je de basis onder de knie hebt, kun je beginnen met 'trekken', wat inhoudt dat je snel in de richting van de stoot draait om sneller contact te maken. Schijnbewegingen kunnen dan worden toegepast, zoals een schuine streep, en vervolgens overschakelen naar een mes om vijanden te laten raden. Met ontwijken kun je snel ontwijken of terugtrekken voor een inkomende aanval, maar om te werken, moet je de richting van de aanval kunnen raden - ik kan niet zeggen hoe vaak ik per ongeluk een klap ontweek en mijn hoofd verloor omdat ervan. Dodge heeft een vergelijkbare risico- en beloningscomponent, die soms van pas komt tijdens groepsgevechten waarbij je twee vijanden kunt misleiden om elkaar te doden.
Tot slot is er een blokkade. In tegenstelling tot Mordhau kun je in Chivalry 2 alle binnenkomende schade met elk wapen blokkeren en annuleren, hoewel dit je uithoudingsvermogen snel zal afnemen. Het blok biedt veiligheid, en dan kun je terugslaan door op de inkomende aanval te richten en deze onmiddellijk te volgen. Je kunt ook een perfecte parry uitvoeren door te anticiperen op de aanval van een tegenstander en deze te spiegelen - de laatste is de enige manier om een hit te garanderen, tenzij de tegenstander geen uithoudingsvermogen meer heeft.
Over het algemeen begrijp je het. Alles bij elkaar genomen, zijn er veel verschillende manieren om een gevecht te winnen in Chivalry 2. Zoals het een zwaardspel betaamt, is het niet zo nauwkeurig en soepel als Mordhau. De basis van het spel is echter toegankelijk en gemakkelijk te leren, en zelfs een meester kan fouten maken, dus je hebt nooit het gevoel dat je een gevecht hebt verloren zonder het zelfs maar te beginnen. Het helpt ook dat er in de chaos van een belegeringsstrijd met 64 spelers voldoende ruimte is om te flankeren en te ganken als je niet van een eerlijk duel houdt.
Een eenvoudig klassensysteem scheidt de hoofdrollen van de spelers en voegt wat progressie toe om je door de eerste ongeveer 15 uur spelen te leiden. Er zijn vier klassen - ridder, lakei, voorhoede en boogschutter - en in elk van hen vind je drie subklassen en een reeks wapens die kunnen worden ontgrendeld volgens de beoogde speelstijl.
Ik merkte al snel dat ik de Vanguard-klasse koos en vervolgens naar de Raider-subklasse ging, waarmee je twee zware primaire wapens kunt dragen en erg leuk bent als je goed bent met het gooien van wapens. Een gevecht beginnen door een bijl rechtstreeks naar de borst van een vijand te gooien en vervolgens een andere bijl te hanteren terwijl hij mank loopt, is geweldig. Elke klasse heeft ook een vaardigheid en eigenschap waarmee je dodelijke projectielen zoals potten met boter op slot kunt houden terwijl je wacht, en zo het slagveld beschermt tegen goedkope spamaanvallen.
Daarover gesproken, boogschutters zijn misschien de enige klasse die frustrerend is om tegen te spelen, en de meeste van mijn doden werden veroorzaakt door afstandsaanvallen. Er is een harde limiet voor het aantal boogschutters in elk team, en hoe beroerd het ook is om te worden gedood in het midden van een duel dat je wint met een verdwaalde pijl, het geeft nog meer voldoening als het je lukt om een boogschutter te isoleren en hakte zijn armen af. En, zoals onze senior nieuwsschrijver Jan Boudreau me opmerkte, als je jezelf katapulteert, kun je de frontlinie volledig omzeilen en ze meteen aanvallen.
Het kaartontwerp is een ander sterk punt van Chivalry 2. De game bevat drie deathmatch-kaarten voor teams en vijf team-doelkaarten, dit zijn epische gevechten met meerdere fasen waarin je een reeks doelen moet aanvallen of verdedigen. Deze laatste zijn de belangrijkste attractie en bieden het soort spektakel dat je zou verwachten van een Hollywood-kaskraker: je team herovert elke centimeter grond door belegeringswapens op te rukken tegen de stadsmuren, te vechten om de poorten te openen, de stad binnenin te plunderen, de fort, en uiteindelijk het doden van de koning.
Elk van de vijf kaarten heeft zijn eigen verhaaltje, en wanneer je in een wedstrijd laadt, krijg je een peptalk voorafgaand aan de strijd waarin het doel van je leger wordt geschetst voordat beide teams met elkaar beginnen te vechten. De verscheidenheid aan uitdagingen in elke fase zorgt voor een bevredigende eb en vloed in elke ontmoeting, en zelfs in die wedstrijden waarin het leek alsof we werden weggespeeld, was er altijd een fase waarin we het tij van de strijd bijna in ons voordeel keerden, en in sommige gevallen hebben we dat ook daadwerkelijk gedaan.
Mijn absoluut favoriete doelwit in deze vijf kaarten verschijnt aan het einde van Escape from Falmir. Nadat je hebt gevochten om de soldaten uit het gevangenkamp te bevrijden, de brug hebt ingenomen en het fort hebt bestormd, slaag je erin de kampioen van je leger te bevrijden. Op dit punt verschijnt een willekeurige speler van je team als deze kampioen, en je uiteindelijke doel is om hem veilig uit het fort te krijgen.
Wetende dat de uitkomst van een hele wedstrijd afhangt van het vermogen van je team om één persoon te beschermen, voegt een gevoel van urgentie toe dat pure chaos op het slagveld creëert. Teamleden bespringen elkaar om hun kampioen in leven te houden, terwijl wanhopige vijanden wereldrecords breken door hun wapens naar hen te gooien in de hoop de overwinning uit de klauwen van de nederlaag te rukken.
De kleinere team deathmatch-maps zijn veel minder interessant, wat past bij het simplistische doel, hoewel Battle Pit een uitzondering is. Deze arena van gladiatoren is gebaseerd op een put met spijkers, met in het midden een platform dat nauwelijks groot genoeg is voor twee spelers om op te staan. Er zijn vuurvallen en valluiken die kunnen worden geactiveerd om spelers te straffen die hun omgeving uit het oog verliezen, en de spawn-punten veranderen zo vaak dat ik de arena betrad terwijl ik dicht bij de vijand was. Het is complete chaos.
Ik heb veel plezier met Chivalry 2. Net wanneer alle multiplayer-spellen lijken te streven naar competitieve eerlijkheid en esports-potentieel, springt het in een denkbeeldige belegering van een kasteel dat alleen met forel is bewapend. Chivalry 2 is een bloederige sorbet-lepel, een speelse reiniger voor het gehemelte waarvan de meedogenloze dwaasheid een grijns zal veroorzaken bij iedereen die het speelt.
